تأثیر ۸ هفته تمرین استقامتی بر پاسخ دستگاه انعقادی و فیبرینولیز خون به یک جلسه فعّالیّت وامانده ساز در موش های صحرایی نر

چکیده هدف این پژوهش، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر پاسخ دستگاه انعقادی و فیبرینولیز خون به یک جلسه تمرین وامانده ساز در موش های صحرایی نر جوان نژاد ویستار بود. 48 سر موش صحرایی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل و زیر گروه های مربوطه تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدّت 8 هفته (هفته ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدّت پیشرونده) تمرین دویدن روی نوارگردان را اجرا کردند. گروه تمرین وامانده ساز نیز دویدن روی نوار گردان بدون شیب را تا حدِّ واماندگی اجرا کردند. خون گیری به دنبال 12 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. برای آنالیز آزمایشگاهی مقادیر فیبرینوژن و aptt از روش انعقادی و برای pai ـ1 از روش الایزا استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه در اندازه گیری های مکرّر در سطح 05/0 p£ تحلیل شد. نتایج نشان داد که آزمون های وامانده ساز باعث افزایش مقادیر فیبرینوژن و  pai ـ1و کاهش aptt شده است. از سوی دیگر، 8 هفته تمرین استقامتی نیز باعث کاهش پاسخ مقادیر فیبرینوژن و aptt گروه تمرینی به دنبال یک پروتکل وامانده ساز در گروه تمرینی شده است. به علاوه، تغییرات ناشی از آزمون وامانده ساز مقادیر فیبرینوژن (000/0p£) و (049/0aptt p£) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل نیز معنادار بوده است. همچنین 8 هفته تمرین استقامتی تغییر معناداری در مقادیر استراحتی فیبرینوژن (056/0p£)، (013/0aptt p£) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل ایجاد کرده است. بر اساس این یافته ها می توان گفت یک جلسه تمرین وامانده ساز، باعث تحریک فرایند انعقاد می شود و انجام تمرین استقامتی با شدّت متوسّط می تواند تأثیر مطلوبی بر خرابی ناشی از تمرینات حاد روی دستگاه هموستازی بگذارد و از بروز حوادث ترومبوزی پیشگیری نماید.